Een been voor Hylke

Hylke Sierksma, immer fier zijn Friese afkomst uitdragend, ondertussen 76 jaar, miste van de ene op de andere dag een been. Zijn rechter. Hij had er al wel een zekere malheur aan ondervonden, ten koste van twee tenen, maar hij had geen idee van de ernst van de zaak toen hij het ziekenhuis bezocht.
Toen er echter vrij vlot 4 medici tegenover hem kwamen te staan met serieuze gelaatsuitdrukking ging er iets dagen. De uitspraak was somber maar helder: het been moet eraf. En zo gebeurde.

Dat was half maart 2021. In Panama. Hylke was daar in 2015 neergestreken om er zijn oude dag te slijten. Hij kende de regio. Hij had er al eerder een paar jaar vertoefd. Hij had er op zeker moment een bedrijf, een houtzagerij. Het zorgde voor inkomen maar door een dalende conjunctuur was het geen vetpot. Tropische stormen en vooral El Nino maakten dat zijn bedrijf letterlijk onder water kwam te staan. Hij verloor al zijn bezittingen en daarmee zijn bestaan.

Als ridder te voet keerde hij terug in Nederland. In Lelystad zou hij zich uiteindelijk vestigen. Aanvankelijk opgevangen door steunmaatregelen van de overheid, allengs zich weer een bestaan opbouwend als kleine ondernemer in zakelijke dienstverlening.

Zijn jaren in Midden-Amerika begonnen toch weer aan hem te trekken. Zijn moeder, die uiteindelijk 96 jaar jong zou worden was de reden om niet direct na de AOW-leeftijd te vertrekken. Hij werkte door. Met de levensstandaard daar zou zijn AOW hem goed in staat stellen daar zijn dagen door te brengen. En zo vertrok hij dan later toch naar Panama. Naar een regio grenzend aan Costa-Rica, het land van zijn keus maar onmogelijk omdat om politiek/administratieve redenen zijn AOW daar erg gekort zou worden.

Vertrouwend op een goede gezondheid na een driekwart mensenleven zonder enige medische tussenkomst streek hij neer in de Volcan streek, een gebergte met een koeler klimaat. Een functioneel appartement bood alles wat hij nodig had. Met internet als communicatiekanaal was hij in contact met de wereld. Het leven van een intens tevreden mens. En… twee keer per jaar naar Costa Rica, voor een bezoek aan zijn geliefde bossen van Stichting Oasebos (https://oasebos.nl) in de Maquenque streek en zijn vrienden aldaar.

Totdat…
het noodlot toesloeg. Resulterend in de amputatie. Na 3 ziekenhuisopnames in het laatste half jaar. Met als dreiging van jewelste, een onvoldoend blijkende ziektekostenverzekering. Hylke die zijn leven lang voor diverse organisaties in de weer is geweest als secretaris - zeg maar doe-man - en bedreven was in het lezen van stukken, in het plannen en organiseren van zaken, kreeg niettemin te maken met verzekeringsvoorwaarden die ernstig zijn aanspraken op de verzekering bleken te verminderen.

De ziekenhuisopnames leegden zijn spaarpotje zeer snel en volledig. In feite is er zelfs nu al een schuld aan het hospitaal ontstaan, die elke 14 dagen een piepklein stukje wordt afgelost. Een onwezenlijke situatie. Dat zorgde er bijvoorbeeld voor dat toen Hylke dacht nog 10 dagen in het ziekenhuis te kunnen blijven, hij op een zaterdagmorgen te horen kreeg, een paar dagen na de amputatie, dat hij goed genoeg genezen werd verklaard om die middag te worden ontslagen.

Daar zit je dan, in Panama, familie en bekenden een paar duizend kilometer van je vandaan, met een wond die nog moet helen en slechts geld om onder normale omstandigheden van te leven, maar absoluut te weinig om ook maar welke noodzakelijk medische kosten op te vangen. Laat staan om te denken aan een straks noodzakelijke prothese om weer in zekere mate mobiel te zijn.

Zesenzeventig jaar. Met een been geamputeerd. Dus min of meer gebonden aan de plek waar je staat. Amper mobiel. En de spaarcenten opgegaan aan medische kosten. Geen reserves ter beschikking. Volkomen afhankelijk van derden. Familie en bekenden kunnen maar beperkt iets betekenen.

Daarom….
de vraag om ondersteuning. Om deze persoonlijke ramp op te vangen. Om straks toch nog iets van het leven te kunnen maken. Om minder afhankelijk te zijn. Om nog iets te kunnen betekenen.
De vraag gaat om financiële steun voor een been, een prothese. Feitelijk om mobiliteit. Maar ook voor een kleine reserve die beslist noodzakelijk zal blijken in de komende tijd. Een prothese is na levering niet af. Het is een complexe voorziening waarvoor - zeker in het begin - van tijd tot tijd aanpassingen noodzakelijk zijn.

De hamvraag…
“Wilt u meewerken aan het bijeenbrengen van een streefbedrag van 35.000 euro?” Elke bijdrage daaraan zal met grote dank worden aanvaard. Indien u dat aangeeft zal Hylke u persoonlijk van zijn wel en wee op de hoogte houden. Op u is zijn hoop gevestigd. In ootmoed gevraagd. Straks in grote dankbaarheid aanvaard.

Panama, medio april 2021

Update
Hylke heeft veel steun momenteel van goede vrienden in Panama. Ze hebben hem geholpen met het vinden van een goedkoop pension in Panama City, nodig om dicht in de buurt van medische voorzieningen te zijn. Met een pick-up hebben ze zelfs een paar reizen gemaakt tussen het huis in Volcan en Panama City – telkens ruim 1.000 km heen en terug – om hem te verhuizen. En op momenten halen ze zelfs hun portemonnee te voorschijn, hoewel ze daar eigenlijk geen ruimte voor hebben. Deze steun, op dit moment, is een enorm geschenk, want onbetaalbaar.
Deze steun is vanzelfsprekend een enorme uitkomst nu, maar is tijdelijk want de middelen zijn ook hier zeer beperkt.
Het lijkt er echter op dat Hylke in staat is in deze situatie te revalideren. Maar de toekomst kan pas echt iets worden als er een (kunst)been in zicht komt. Dan wordt mobiliteit weer denkbaar. Dan zal hij niet langer volkomen afhankelijk van derden zijn. De hierboven gevraagde steun is daarom nog steeds zeer noodzakelijk.

Panama, eind april 2021.